Ikzelf begon er al langzaam aan te wennen, de regen, de wind, vroeg donker, iedereen wat nukkig en kortaf, kortom een winterdepressie. Afgelopen maandag werd het wel pijnlijk duidelijk en vervloog de laatste hoop op een nog zonnige dag. Weerberichten vol regen en als klap op de vuurpijl moesten op 1 november alle terrassen naar binnen en ging de klok dit weekend een uurtje terug. Alsof dat nog niet is genoeg staat de eerste ijsbaan in het centrum al bijna op volle toeren te draaien.
Al deze praktijken doen denken aan koude dagen, waarbij je je eigen adem kunt zien, binnen kacheltjes pruttelen en de eerste openhaarden weer rustig knisperen. Het tweede wat ik denk is stamppot. Heerlijk, oer-Hollands en makkelijk mee te variëren. Ook verschillende restaurants beginnen er weer aan. Ik bedacht me opeens dat ik vorige winter een stamppotje af heb gehaald. Niet bij een traiteur, supermarkt of restaurant, maar bij een Amsterdamse ijsco, die overwinterd met gestampte aardappel gerechten.
Het ontaarde in een groot debacle. Een ouderwetse boerenkool met worst werd het. De prijs lag rond de 7,50. Stukje worst en jus erbij, klaar. Naar mijn idee was de aardappel met een machine verwerkt, te heet geworden, of veel te lang gemixt. In ieder geval kon ik van de keuken tot de woonkamer draden trekken van dit slijmerig behangplaksel zonder smaak. Een veel voorkomend euvel, ook bij de doe-het-zelf-stampers. Gebruik een stamper, knijper of passe-vite, niets anders! De inkoopkosten van het gerecht zaten ook zeker niet in de worst. Korrelig, taai en grote stukken vet erin. De jus had het nog enigszins kunnen redden, maar de smaken van het opgewarmde zakje poeder kwamen niet in de buurt van een klassieke jus de veau.
Toevallig las ik laatst een stukje over desbetreffende zaak en zijn er plannen om het dit jaar grootser, in ieder geval kwalitatiever, aan te pakken. Naast de klassiekers ook variaties met bijvoorbeeld pompoen en pastinaak. Ik geef ze nog 1 kans, over een maandje. Tot die tijd maak ik het wel zelf, met jus de veau, spekjes en een lekker sappig scharrelworstje, zoals gister.
En nu de schaatsen slijpen.
A.
Al deze praktijken doen denken aan koude dagen, waarbij je je eigen adem kunt zien, binnen kacheltjes pruttelen en de eerste openhaarden weer rustig knisperen. Het tweede wat ik denk is stamppot. Heerlijk, oer-Hollands en makkelijk mee te variëren. Ook verschillende restaurants beginnen er weer aan. Ik bedacht me opeens dat ik vorige winter een stamppotje af heb gehaald. Niet bij een traiteur, supermarkt of restaurant, maar bij een Amsterdamse ijsco, die overwinterd met gestampte aardappel gerechten.
Het ontaarde in een groot debacle. Een ouderwetse boerenkool met worst werd het. De prijs lag rond de 7,50. Stukje worst en jus erbij, klaar. Naar mijn idee was de aardappel met een machine verwerkt, te heet geworden, of veel te lang gemixt. In ieder geval kon ik van de keuken tot de woonkamer draden trekken van dit slijmerig behangplaksel zonder smaak. Een veel voorkomend euvel, ook bij de doe-het-zelf-stampers. Gebruik een stamper, knijper of passe-vite, niets anders! De inkoopkosten van het gerecht zaten ook zeker niet in de worst. Korrelig, taai en grote stukken vet erin. De jus had het nog enigszins kunnen redden, maar de smaken van het opgewarmde zakje poeder kwamen niet in de buurt van een klassieke jus de veau.
Toevallig las ik laatst een stukje over desbetreffende zaak en zijn er plannen om het dit jaar grootser, in ieder geval kwalitatiever, aan te pakken. Naast de klassiekers ook variaties met bijvoorbeeld pompoen en pastinaak. Ik geef ze nog 1 kans, over een maandje. Tot die tijd maak ik het wel zelf, met jus de veau, spekjes en een lekker sappig scharrelworstje, zoals gister.En nu de schaatsen slijpen.
A.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten