Belasting Toegevoegde Waarde

Het is er door. Het BTW tarief voor kunst en cultuur wordt opgeschroefd van zes naar liefst negentien procent. Het heeft nogal wat teweeg gebracht de afgelopen dagen. Felle discussies in de politiek, festivalorganisatoren die stevige woorden spraken in de media en allerlei 'experts' die zich over het geval uitlieten. Maar wat is er nu precies aan de hand?

Bayern is nog geen Barca en het falen van Arjen Robben

Nu we richting het einde van het jaar kruipen begin ik terug te kijken. Ik denk dat er geen enkele Nederlander is die de beleving van het WK niet hoog op zijn lijstje heeft staan. Bij mij staat het dik bovenaan. Ik heb eigenlijk slechts warme herinneringen aan die zomerdagen; natuurlijk werd er niet altijd wervelend gevoetbald en kwam er hier en daar wat geluk en hard spel bij kijken, maar ik voel toch vooral trots en geloof in eigen kunnen. Misschien over vier jaar weer...

Social Media, Part II - 'Hoe je digitale vriendschappen te managen....'

Ons blog coolesoep.nl is nu ruim een maand up-and-running. Als we terugkijken op de berichten die hier zijn gepost de afgelopen maand zien we dat het bericht van A. over Social Media verreweg de meeste hits heeft gegenereerd (80x). Social Media is hot, en dus ook op coolesoep. Onder het mom 'geef de lezer wat hij wilt' volgt vandaag het tweede hoofdstuk in deze, waarschijnlijk oneindige, social saga.

Service included

Buiten de deur eten is een feestje. Althans, dat zou het moeten zijn. In Amsterdam is het begrip service al enige tijd tot het dieptepunt gezakt. Ontvangen worden, de tijd dat je moet wachten op je bestelling, een incomplete of overcomplete rekening. Het is meer regel dan uitzondering dat je wuift naar een van de medewerkers om je bestelling te mogen plaatsen. 

In den beginne kregen horecamedewerkers slechts een schamel uurloontje en moesten zij het hebben van de fooien. Afhankelijk van hoe hard je je best deed, verdiende je dus wel of niet goed. Een soort prestatieloon. Wanneer ik een etablissement binnen ga, is het erg prettig opgemerkt te worden. Een simpel goedendag, knikje of handgebaar kan voldoende zijn. Vervolgens is het prettig een tafel aangewezen te krijgen, indien het niet de bedoeling is zomaar ergens plaats te nemen. De rest, drankje bestellen, kaart bekijken, eten bestellen, enzovoorts, lijkt dan vrij simpel, maar breek me de *** niet open.

Voorgenoemde prestatieloon is nog steeds van kracht in onder andere Amerika. Hoewel het daar wel een beetje is doorgeslagen. Ze staan bijna continue aan je tafel. In de hoofdstedelijke service van ons kikkerlandje is het juist volledig de andere kant opgeslagen. Als je geen fooi geeft ben je een eikel, of word je in ieder geval zo behandeld. Onlangs begaf ik mij in een van de "hippe" tenten bij het Leidseplein, te weten Blinq. Vaak in één adem genoemd met George, Palladium en Bo Cinq. Ook daar ben ik geweest en inderdaad, allemaal van hetzelfde laken een pak. Arrogantie ten top, zeer matig voedsel en belachelijke prijzen. Ik zat met mijn tafelgenoten, ruim 15 minuten aan een tafel, die overigens niet schoon was, te wachten. Uiteindelijk zelf naar de bar gegaan, waar drie dames en twee heren zichtbaar geïrriteerd reageerden op de vraag of ik misschien wat kon bestellen. Daarna nog eens 10 minuten moeten wachten. Normaal gesproken ben ik dan al weg, maar mijn gezelschap stond erop het nog even aan te kijken. Om het kort te houden: we hebben daar 5 drankjes gedaan, allen besteld aan de bar. 

Het kan ook anders. Een inmiddels favoriete gelegenheid is Hotel De Goudfazant in Amsterdam Noord. Hier word je keurig ontvangen, hoe druk het ook is. Meerdere malen geweest en nog nooit om aandacht hoeven vragen, zelf wijn of water in hoeven schenken of onbeschoft benaderd. Gelegen in een oud industrieel pand straalt het warmte uit, en dit welkome gevoel benadrukt het serverend personeel nog eens extra door bijna altijd je naam te onthouden en je daarmee aan te spreken. Een heel andere beleving, want zo zou een restaurantbezoek moeten zijn, dan de schreeuwende en kitscherige entourage aangevuld met zichzelf als good looking bestempelend en egocentrische dames en heren die je veel tegenkomt. 

Het lijkt wel of het schoorvoetend geaccepteerd wordt dat je tegelijk met de hoge prijs, de matige kwaliteit van de producten en de teleurstellende service, het personeel van een extra zakcentje voorziet. Ik pleit voor het stoppen van deze gewoon geworden tip. Wanneer mijn wijn in een mooi glas komt, bier weer met schuimkraag en in schoon glas geserveerd wordt en enige productkennis aanwezig, stop ik met alle liefde weer wat extra's toe.

Overigens is het niet allemaal schering en inslag wat de klok slaat. Le Marais, KEK, Mappa en Looks voorzien ook in belevingen.

A.

Mode van de straat . corduroy

Toen ik klein was werd ik er al - meestal met tegenzin - door mijn ouders ingepropt: corduroy broeken. Maar zoals het met al die dingen gaat; als je er in je prille jeugd niet van gediend was, vind je het halverwege de 20 juist heel vet. En corduroy is nu nog hip ook.

En het is dan ook niet verbazingwekkend dat ik tegenwoordig regelmatig door second hand-shopjes als Episode en Laura Dolls struin, op zoek naar de mooiste exemplaren. Want, vond ik, corduroy moet versleten zijn. Nieuw corduroy is te 'clean' en bovendien is er momenteel dus een overvloed aan vintage te vinden. Ten eerste is het uiteraard stukken duurzamer om deze te kopen, maar geniet vooral ook van de slijtplekken die er door decennia dragen in zijn gekomen. Zo is iedere broek uniek!

Om iets verder op de 'stof' in te gaan: goede coryduroy is van katoen, niet zelden gemixt met bijvoorbeeld verschillende gewichten wol. Probeer synthetische mixen zoveel mogelijk te vermijden... Dat zal geen verrassing zijn. De 'rib' wordt gevormd door extra vezels van de kruisstof in de basisstof te weven, waardoor die -als het ware- ophopen tot kleine muurtjes. De hoeveelheid en fijnheid van die 'ribs' wordt gemeten per inch en kan variëren van ongeveer anderhalve rib per inch (huge!) tot 21 ribjes per inch. Een hoge 'ribcount' geeft dus een veel smallere rib en daar ontleent men ook wel de term 'baby rib' aan. Perfecte stof ook voor een hemd trouwens.

Een corduroy broekje combineer je met een flanellen hemd, een warme trui (of één van LJ's favorieten), een Engeneer's Jacket van Post Overalls (fantastico!) en een paar mocassins. Vergeet je broekspijpjes niet op te rollen ;)

Cheers,

M.

'Het is net een openlucht museum...'

...dit hoorde ik gister een Nederlandse toerist uitspreken tegen zijn vrouw. Ik kreeg een klein een glimlachje op mijn gezicht, en realiseerde me dat een Amsterdammer zo'n opmerking soms nodig heeft. Pas dan beseffen we ons weer in wat voor prachtstad we wonen. Ik besloot het realisatiemomentje om te zetten in daden en fietste een extra blokje om. Gewapend met mijn Blackberry stopte ik als een 'toerist in eigen stad' bij elke mooie gracht of brug. 


Hieronder het resultaat van een zaterdagmiddagje Herfst in Amsterdam:

Mooi he?,

L.