Nu we richting het einde van het jaar kruipen begin ik terug te kijken. Ik denk dat er geen enkele Nederlander is die de beleving van het WK niet hoog op zijn lijstje heeft staan. Bij mij staat het dik bovenaan. Ik heb eigenlijk slechts warme herinneringen aan die zomerdagen; natuurlijk werd er niet altijd wervelend gevoetbald en kwam er hier en daar wat geluk en hard spel bij kijken, maar ik voel toch vooral trots en geloof in eigen kunnen. Misschien over vier jaar weer...
Een week voor aanvang van het WK ging het mis met 'onze Arjen Robben', 26 jaar en op dat moment krap een jaar in dienst bij de Duitse 'Meister', Bayern München. Onder leiding van Louis van Gaal. In de oefenwedstrijd tegen het Hongarije van Erwin Koeman stuurde hij - om onbegrijpelijke reden - niet alleen zijn tegenspeler, maar ook zichzelf het bos in. Met een hamstringblessure verliet de vroegkale vleugelspits het veld, de Arena in mineur achterlatend. De sfeer bij de opbaring van André Hazes aldaar was gezelliger. En die stond niet met 6-1 voor.
Al vrij snel bleek dat wonderdokter Dick van Toorn de geboren Groninger wel op kon lappen. De poulewedstrijden zouden ze wel niet halen, maar de rondes erna leek tot de mogelijkheden te behoren. Persoonlijk was ik sceptisch, maar het zou me wat. Het doel heiligt de middelen.
Wel begon de verheelijking van Robben me te storen. Natuurlijk was hij in een aantal flitsende momenten uitermate belangrijk geweest voor Bayern. Vraag me niet hoe, maar hij presteerde het in de Champions League om keer op keer verdedigers op dezelfde wijze in de luren te leggen. Vanaf rechts naar binnen en dan schieten met links. Maar daarbuiten had ik er weinig van gezien.
Wat Robben betreft werd mijn WK een grote teleurstelling. Een hele grote zelfs. En dat speelde daarna door; sterker nog: het speelt nog steeds! Robbens falen verziekt mijn jaar.
Ten eerste is daar uiteindelijk, die ene bal. Die ene bal in de 61e minuut van de finale. Robben komt plots op volle vaart oog in oog met de doelman te staan. De wereld telde 'm al en ik zag de rondvaart al voor me. Maar Robben faalde. De bal belandt via de voet van Casillas naast het doel. De enige echte grote kans van de wedstrijd wordt door Robben om zeep geholpen. Nu zijn kansen er natuurlijk ook om gemist te worden. Dat weet ik best. Maar Arjen Robben schijnt een soort beschermde status te hebben, want hier is na afloop nauwelijks over gesproken. Was het Kuyt of Van Persie geweest, dan was de wereld over ze heen gevallen. Arjen Robben heeft mij, ons het WK door de neus geboord.
Ten tweede stoor ik me al maanden mateloos aan het zwijgen van Robben over de situatie tussen de KNVB en Bayern. Vrijwel nergens heb ik in de media enige aandacht gezien voor Robben zelf; hij lijkt wel leidend voorwerp te zijn, terwijl hij in mijn ogen gewoon zelf verantwoordelijk is geweest voor de keuzes die hij heeft gemaakt. Wie daar dan ook de dupe van is geworden. Ik heb hem na de vaststelling van een tweede scheur in zijn spier slechts één keer kort een opmerking horen maken. Een neutrale uiteraard. Alsof 'ie de confrontatie niet aan kan.
Maar, beste lezer, we moeten ook niet onderschatten dat Robben helemaal zo goed niet is. Bij Chelsea deed hij het aardig, bij Madrid was 'ie onzichtbaar en bij Bayern bloeide hij op. Zijn er hier in Nederland kinderen die dromen van een toekomst in dat Zuid-Duitse 'stadje'? Die dromen van een toekomst onder 'Rummenige' en 'Der Franz'? Bayern is nog geen Barca.
Is de beste man ook niet wat log? Net even te gedrongen? Een beetje een te dikke kop? Een buitenspeler moet rank en elegant zijn, met dunne, lange benen dan met de borst vooruit tijdens het sprinten de knieën hoog optrekken. En daar is er maar één van: Nacer Chadli. Jammer dat dat dan weer een Belgisch-Marokaanse Tukker is.
Wat nou, als Robben die bal er wel had ingetrapt en dat we met een één-nulletje wereldkampioen waren geworden? Zonder twijfel had ik 'm dan, terugkijkend op dit jaar, de hemel ingeprezen. Zijn acties bij Bayern waren wunderschön en ik had nog nooit zo'n elegante buitenspeler gezien. Zo hard is de wereld.
Goed en slecht, geluk en ongeluk, zwart en wit; alle gescheiden door de rechter kleine teen van een middelmatige keeper uit Madrid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten